Η καθημερινότητά μου..

                                                    
                                   17 Απριλίου 2014
 
 Μεγάλη εβδομάδα με κατάληξή της το
*  Πάσχα = Πεσάχ = νικηφόρο πέρασμα -για τους χριστιανούς- από το θάνατο  στη ζωή  και στην
* Ανάσταση = Ζωή  αναστημένη , αναγεννημένη στο φως της αλήθειας, της αγάπης, της γνώσης!  

                             Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: “Η Σταύρωση”                                                                         από το http://www.wga.hu/frames-e.html?/html/g/greco_el/12/1209grec.html 

Μ.Εβδομάδα, εβδομάδα  λατρευτική - αναφορά στα Πάθη του Θε-ανθρώπου αλλά και των ανθρώπων! Ημέρες μεγαλύτερου πένθους αυτές της Στάυρωσης, Αποκαθήλωσης, Επιταφίου. Μέρες  νηστείας, κατάνυξης και περισυλλογής. Οι  καμπάνες ηχούν  πένθιμα την Μ.Παρασκευή όπως αρμόζει στο βαρύ πένθος που συμβολίζει η μέρα! Αυτές τις ημέρες κυρίως,  η εκκλησία γεμίζει κόσμο ακόμα και με ανθρώπους που δεν πιστεύουν ιδιαίτερα. Ίσως γιατί  ο κάθε  άνθρωπος   στην αναφορά των Παθών του Κυρίου  αναγνωρίζει  τα δικά του πάθη, - δύσκολες στιγμές ,  δυσάρεστα  γεγονότα, απρόβλεπτες συγκυρίες, προδοσία,   ασθένειες ,  θάνατο ,πόνο , ανέχεια , δυστυχία-  όλα αυτά  που συμβολίζουν  τα δικά του  «σκοτάδια» ! Εκεί  που τραβούν τον καθένα μας  οι δυνάμεις του «Άδη»  κόντρα σε ότι σημαίνει Φως και Ζωή! 

                                Ραφαήλ: “Η Ανάβαση του Γολγοθά”
     από το http://www.friendsofart.net/en/art/raffaello-sanzio/christ-falls-on-the-way-to-calvary

 

 Μια υπενθύμιση χρειάζεται  ο άνθρωπος , μία στήριξη  να σκύψει και να κοιτάξει  βαθειά μέσα του, στα σκοτάδια που  αρρωσταίνουν τη ψυχή και το σώμα ! Να  κατονομάσει τους φόβους, τα πάθη  ότι  ψυχοφθόρο  κρύβει μέσα του ,  να αναλογιστεί την μέχρι τώρα πορεία του και μέσα από μία αυτοκριτική  και κριτική διάθεση να αντισταθεί σε ότι τον καλεί στον «τάφο»  και την αποσύνθεση! Να κάνει βαθειά τομή  , να πάρει γενναίες αποφάσεις ,να αναθεωρήσει και να χαράξει  μια καινούρια πορεία  ζωής . Να ζήσει την "ανάσταση"  αναγεννημένων-αναθεωρημένων σκέψεων, συναισθημάτων,απόψεων, στάσεων ζωής για μια καλύτερη ζωή πιο κοντά στο "θείο" της αναζήτησης των αναγκών της ψυχής του ! Πιο κοντά στα μέτρα της καρδιάς του! Ζωή  Αναστημένη στην  Αγάπη, στη Γνώση και στο Φως! 

 
Την υπενθύμιση αυτή που χρειάζεται έρχεται και τη δίνει το Πάσχα σαν κατάληξη της Εβδομάδας των Παθών, Θεανθρώπου και ανθρώπων!  Πάσχα =πεσάχ= νικηφόρο πέρασμα  από το θάνατο στη ζωή, από το σκοτάδι στο φως,  από τη νάρκη του χειμώνα στη ζωογόνο  φύση της άνοιξης! Δεν είναι τυχαίος ο γιορτασμός του την Ανοιξη = ανοίγω ,εποχή που «ξυπνάει» η φύση και " περνάει " στην καρποφορία και τότε που το φως της μέρας είναι μεγαλύτερο  από το σκοτάδι της νύχτας!  
Πεσάχ  = πέρασμα - νίκη , της Ζωής πάνω στο θάνατο!  Μία  νίκη -  κάθαρση! 

                             Δομήνικος Θεοτοκόπουλος “Η Ανάσταση”
                          από το http://www.metmuseum.org/special/El_Greco/4.l.htm  

Έτσι μόνο η κάθε Ανάσταση  προσθετικά μέσα στα χρόνια που ζούμε μας κάνει καλύτερους ανθρώπους  χαρούμενους και  πιο υγιείς στο μυαλό και στο σώμα ! Αναστημένους  για τον εαυτό μας , τους αγαπημένους  και τους ανθρώπους γύρω μας! 
 Έτσι μόνο στην ανάσταση του καθενός βρίσκει δικαίωση  η θυσία και Ανάσταση του Θε-ανθρώπου!
        
 Καλό Πάσχα , Καλή Ανάσταση φίλοι μου!




















           Οι αλκυονίδες μέρες και ο μύθος της Αλκυόνας.
 
Αλκυονίδες μέρες ονομάζονται οι μέρες εκείνες του Ιανουαρίου, συνήθως του 2ου δεκαημέρου, οι οποίες έχουν καλό καιρό και ηλιοφάνεια. Πρόκειται για αρχαία ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ' τον Αριστοτέλη.
Μετεωρολογικά εξηγείται με την εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της Νοτίου και Βορείου Ευρώπης, ενώ μυθολογικά υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες για το φαινόμενο αυτό...


                                                          Το πουλί Αλκυόνα
 
Οι Αλκυονίδες μέρες έχουν πάρει την ονομασία τους από το ψαροπούλι Αλκυόνα, που κλωσσά τα αυγά του εκείνες τις ημέρες. Η Αλκυόνα, σύμφωνα με την παράδοση, είναι ένα πουλί που συμβολίζει τη γαλήνη, την προστασία και παύει τη θαλασσοταραχή. Αν και αποδημητικό πουλί, δε φεύγει, αλλά έρχεται το φθινόπωρο, ενώ φεύγει αρχές Μαρτίου. Γεννά τα αυγά του στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.
 

Σύμφωνα με ένα μεσαιωνικό μύθο, το χρώμα της Αλκυόνας στην αρχή ήταν γκρίζο, όταν όμως έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός πέταξε ψηλά και το στήθος της έγινε κόκκινο απ' τον ήλιο, ενώ η ράχη της μπλε απ' το χρώμα του ουρανού.
Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων αναφέρεται ότι όταν ο σύζυγος της Αλκυόνας γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει πια, τότε η θηλυκιά Αλκυόνα τον παίρνει στους ώμους της και τον μεταφέρει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.

                                             Ο μύθος της Αλκυόνας
 
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Ζούσε στα ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της, τον Κήυκα, και αισθάνονταν τόσο πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, ώστε παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με το ζευγάρι των θεών, Δία και Ήρα. Για την ασέβειά τους, όμως, αυτή, ο Δίας οργίστηκε τόσο πολύ που μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Η Αλκυόνη, χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί, έτρεχε παντού τρελαμένη για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο. Οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες για να βρει το χαμένο της σύζυγο.
 

Η δυστυχία, όμως, της Αλκυόνης δε σταμάτησε εδώ. Αντίθετα απ' τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, μες στην καλοκαιρία, η Αλκυόνα γεννούσε μες στη βαρυχειμωνιά, οπότε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας της άρπαζαν τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά. Για άλλη μια φορά, οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και ο Δίας πρόσταξε για 15 μέρες μες στο Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορέσουν να πετάξουν.

                         Οι Αλκυονίδες Μέρες ως μήνυμα αισιοδοξίας
  Η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: Οι αλκυονίδες μέρες δείχνουν 'ότι ακόμα και μέσα στη "βαρυχειμωνιά" μπορούν να υπάρξουν και" ζεστές " μέρες κάτι που μπορεί να συμβεί κατ επέκταση και στη ζωή μας!






                              ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 

Δεκέμβριος... Χριστουγεννάς , Χριστουγεννιάτης. Μήνας των γιορτών και των Χριστουγέννων.Η χριστιανική παράδοση, θέλει την γέννηση του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου, από την Παρθένο Μαρία, σ' ένα σπήλαιο της Βηθλεέμ.

Η ίδια μέρα, στις 25 Δεκεμβρίου, γιορτή και στην αρχαιότητα! Η γέννηση του Μίθρα, και αυτός γεννημένος σε σπηλιά από μια παρθένα μάνα! Η μέρα αυτή γενέθλια μέρα για τον Όσιρη, τον Ώρο, τον Διόνυσο, τον Αδωνη, τον Δία και τον Jupiter, τον Tammuz, τον Ηρακλή και για όλους τους ηλιακούς ημίθεους.
Δεν είναι τυχαία σύμπτωση. Σύμφωνα με ερευνητές το 325 που θεοποιήθηκε ο Ιησούς στην Σύνοδο της Νίκαιας, ορίστηκε η γέννησή του στις 25 Δεκεμβρίου, όπως ακριβώς γιορταζόταν μέχρι τότε η γέννηση του Μίθρα από τους παγανιστές. Αποφασίστηκε αυτό γιατί τότε ήταν μια ταραγμένη εποχή και οι συγκρούσεις μεταξύ χριστιανών και εθνικών είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος που έγινε χριστιανός όρισε την χριστιανική θρησκεία ως την επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Για να περάσει πιο εύκολα η νέα θρησκεία θα έπρεπε να δανειστεί στοιχεία της παληάς θρησκείας και να δώσει την αίσθηση ότι οι παλιές δοξασίες συνέχιζαν να ζουν μέσα στον Χριστιανισμό. Έτσι, κάποια από τα στοιχεία αυτά αφορούν και την γέννηση του Χριστού. 

 Το 336 ορίστηκαν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, ο Χριστός έγινε ένας νέος Θεός - ήλιος, όπως ήταν στην αρχαιότητα ο Μίθρας και η νέα θρησκεία, ο Χριστιανισμός, διαμορφώθηκε σαν ένα συμπίλημα, φέροντας τόσο παγανιστικά όσο και ιουδαϊκά στοιχεία, καθώς προέρχεται από τον ιουδαϊκό κόσμο και για την διαμόρφωση της θρησκείας αυτής έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι απόστολοι και κυρίως, ο Απόστολος Παύλος.

Όμως, γιατί είχε τόση σημασία να οριστεί ο Χριστός ως Θεός - ήλιος και γιατί ανέκαθεν οι άνθρωποι γιόρταζαν και τιμούσαν τον Θεό - ήλιο ή μάλλον σωστότερα, τον ήλιο ως Θεό;

Σύμφωνα με τον Έντουαρντ Κάρπεντερ, συγγραφέα του βιβλίου «Παγανισμός και Χριστιανική Θρησκεία», ανέκαθεν οι άνθρωποι εξέφραζαν το θρησκευτικό τους συναίσθημα για την κίνηση του ήλιου και των πλανητών και για την εναλλαγή των εποχών. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι θεοποιούσαν τον ήλιο, ο ήλιος γινόταν ένας μεγάλος Θεός. Κι αυτό είναι κάτι που το παρατηρούμε σε όλες τις θρησκείες, από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και σήμερα.
Η αρχαία Αίγυπτος είχε τον δικό της Θεό του ήλιου, τον περίφημο Ρα. 

 

Στην πρώιμη ελληνική μυθολογία, ο Ήλιος ήταν προσωποποιημένος ως θεότητα, τον οποίο ο Όμηρος αντιστοιχεί στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα. Αλλες πηγές αναφέρουν πως ο Ήλιος είναι γιος του Υπερίωνα από την αδελφή του Θεία. Ο Ήλιος οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό. Είχε δύο αδελφές, την Θεά του φεγγαριού Σελήνη και την Θεά της αυγής Ηώ.

  

  Πολλοί πιστεύουν πως ο Απόλλων έγινε ο Ολύμπιος "ηλιακός θεός", αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται κυρίως σε υποθέσεις. 

 Ο αντίστοιχος του Ηλίου στην Ρωμαϊκή μυθολογία είναι ο Σολ. Όσο για τον Μίθρα, ήταν ο κεντρικός Θεός του μιθραϊσμού, μιας συγκριτικής ελληνιστικής και ρωμαϊκής μυστηριακής λατρείας, η οποία αναπτύχθηκε στην ανατολική Μεσόγειο κατά τον 2ο και 1ο αιώνα ΠΚΧ. Ήταν περσικός Θεός του φωτός και της σοφίας και η προέλευσή του ανάγεται σε μια αρχαιότερη βεδική θεότητα. Σύμφωνα με την μυθολογία, ήταν γεννημένος στις 25 Δεκεμβρίου, μια ημερομηνία πολύ κοντινή στο χειμερινό ηλιοστάσιο.* Μετά την κατάληψη της Ασσυρίας τον 7ο αιώνα ΠΚΧ και της Βαβυλωνίας τον 6ο αιώνα ΠΚΧ, ο Μίθρας ταυτίστηκε με τον θεό του Ήλιου και η λατρεία του Ήλιου αποδιδόταν πλέον σε εκείνον.

 

Οι άνθρωποι γιόρταζαν δηλ. ανέκαθεν την γέννηση του όποιου Θεού - ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου , ημερομηνία που βρίσκεται πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο , που συμβολίζει την αναγέννηση κι ενδυνάμωση του ήλιου και ότι αυτό σημαίνει για τη ζωή και τις καλλιέργειες , τις τόσο σημαντικές για την επιβίωσή των ανθρώπων!. 
                                                

     Δεν είναι τυχαίο που τα Χριστούγεννα τα έχουν τοποθετηθεί πλησίον του χειμερινού ηλιοστασίου.Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, το βόρειο ημισφαίριο της γης στις 21 Δεκεμβρίου (ή το νότιο ημισφαίριο αντίστοιχα στις 21 Ιουνίου) βρίσκεται στο πιο μακρινό του σημείο από τον ήλιο, έχουμε την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και την αρχή του χειμώνα. Όμως, απ' αυτή την κομβική στιγμή κι έπειτα, το βόρειο ημισφαίριο της γης στις 21 Δεκεμβρίου (ή το νότιο ημισφαίριο αντίστοιχα στις 21 Ιουνίου) αρχίζει και πάλι να πλησιάζει σιγά - σιγά , λεπτό το λεπτό προς τον ήλιο, το φως δηλ. δειλά - δειλά επεκτείνεται για να κερδίσει τη μάχη του με το σκοτάδι και τη νυχτιά. Συμβολίζει δηλ. τη Νίκη του Φωτός ενάντια στο σκοτάδι.

  

  

                    ….να γίνουμε πάλι παιδιά!!!

Πόσο συχνά ακούγεται στις μέρες μας , χάριν των Χριστουγέννων ! Αρνούμαι… να αρνηθώ το παρόν μου!  Τα χρόνια μου, τα τωρινά ! Δικαιούνται την κάθε Χαρά! Ότι  αυτά, σημαίνουν σήμερα!!  Μου στάθηκαν , τους στάθηκα! Πολύς ο κόπος  να με φέρουν , να τα φέρω μέχρι εδώ! Ξεπεράσαμε δυσκολίες, καταφέραμε νίκες !Γνώσεις , απόψεις, στάσεις ζωής, υγεία…  επίπονες  οι προσπάθειες  για όλα! Απαιτητική η ανηφόρα μου  κόντρα στον όποιο καλόβολο  κατήφορο!  Το «φως « από τα λαμπιόνια των  γιορτών  των παιδικών μου χρόνων, καλό και ευλογημένο ,για τότε όμως ! Τώρα όχι!  Με ημερομηνία λήξης ,…μας γυρίζουν την πλάτη και «σβήνουν» ..Οι ευχές των ημερών,…ι «ευαισθησίες»  και «υποσχέσεις» «σβήνουν» και αυτές μαζί τους!  Καθημερινές τις θέλω τις  χαρές μου! Αναγεννημένες στα μικρά και στα μεγάλα της κάθε μέρας …και ας μην είναι επίσημα γιορτή! Στο «Φως « που λάμπει μέσα μας  ανακτημένο στις γνώσεις της ζωής, στη καλλιέργεια της ψυχής , στη φιλοσοφία της προσωρινότητας της ζωής… που σε κάνει να ζεις  …σαν σε  Γιορτή  την κάθε μέρα που ξημερώνει και σε βρίσκει μέσα της!!

Το ξημέρωμα της πόλης.

 

 

   Λυκαυγές.Περιμένω τον ερχομό του Ηλιου!    Όσο ανεβαίνει προς τη γραμμή του Ορίζοντα τόσο πιο φωτεινός γίνεται. Πριν ο ηλιος  ανατείλει , η διάθλαση των ακτίνων του στην ατμόσφαιρα , μας γνωστοποιεί  τον ερχομό του !  Φαντάζομαι να καταφτάνει ,την πανέμορφη στεφανοφορούσα  Ευρυφάσσεα Ηώ με  το πολύπτυχο πέπλο της,  να ανεβαίνει στο τέθριππο άρμα της,  να σκορπάει άνθη γύρω της ,  ενώ με υδρίες να ραντίζει με ροδόσταμο τη Γη  …τη γνωστή σε μας πρωινή δροσούλα,   οι σταγόνες της οποίας   αστράπτουν σαν διαμάντια στις πρώτες ακτίνες του φωτοδότη Ήλιου που την ακολουθεί. Καθημερινά, την κάθε αυγή  σαν πρόδρομος του Ηλιου, όπως τόχει συνήθεια,  πηγαίνει και  ανοίγει με τα ρόδινα χέρια της τη "Θύρα της Ανατολής"  για να περάσει ο ζωογόνος Ηλιος! Κάθε μέρα και εμείς,  που το ξημέρωμα της μέρα μας βρίσκει μέσα του, έχουμε λόγους λοιπόν να είμαστε καλά!!

 

......κι ο ήλιος βασιλεύει ξανά! 

...."πάνω στα κόκκινα βουνά πέφτει μαρμελάδα από κυδώνι, και νυχτώνει..." Λιλιπούπολη 

photo arvanımar13



                             

                                       Μια …. μπουγάδα!!

  

 

Μια …. μπουγάδα!!!  Τίποτα από μεθυσμένα δειλινά που μας μαγεύουν ,  ούτε κάποια εντυπωσιακή καταιγίδα με τις βροντές και τις αστραπές της που δεν περνάει απαρατήρητη, ούτε κάμποι , μεγαλοπρεπή  βουνά , θάλασσες  με εντυπωσιακούς  παφλασμούς φωσφοριζόντων κυμάτων, …απλά κάποια ρούχα που περιμένουν «σιωπηλά»  να στεγνώσουν ! ….Είναι μόνο αυτό ή λένε και κάτι πάρα πάνωι;  Ναι πίσω από αυτά υπάρχει μια νοικοκυρά που όχι μόνο είχε τη τύχη να την βρει το καινούριο ξημέρωμα της μέρας μέσα του, αλλά να είναι και καλά, να μπορεί αυτοδύναμα να διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις της ημέρας και να  κάνει τις δουλειές της!!!!  Τι ευλογία!

 Μήπως είναι αυτό που λέμε ότι οι χαρές βρίσκονται στα απλά και καθημερινά που μόνο όταν τα χάσουμε τα εκτιμούμε;